Ne üzümün çöpüyüm ne gül dalında diken
Dostumu özü sözü bir olandan seçerim
Kimi ’iftiracı’ der müfterî kendi iken
Böyle iki yüzlüye ancak güler geçerim!
Kim görmüş birisinin kuyusunu kazdığım
Ben kıvırmayı bilmem, açıktır her yazdığım

Yazdığım hicivlerin hiç biri değil boşa
Lafı düzden söylerim ara yollara sapmam
Bilirim bu âlemde gerçekler gitmez hoşa
Yorum alayım diye aslâ yağcılık yapmam
Kalemime yakışmaz çıkar için esâret
Dik durmak yürek ister, doğru yazmak cesâret

Kimisi hiciv diye çalı dibini taşlar
Muhatabı ya yoktur, ya da değildir belli
Kahraman edâsıyla atıp tutmaya başlar
Cakasından geçilmez, sorsan fiyaka elli!
Meydanı boş görünce hayâli harp açarlar
İş ciddîye binince cenk yerinden kaçarlar

Soranlar olabilir, "kardeş sen kimsin, nesin?"
Bir şiir çırağıyım, yâni sizlerden biri
Yazdıklarım yalansa birisi "yalan" desin
Arkamdan konuşmasın, bulaştırmasın kiri
Yakışmaz er kişiye hançeri sırttan vurmak
Adamlık icâbıdır dâima dimdik durmak

Kimi var ki yüzyüze iki kelâmdan âciz
Kendine sorsan dürüst, gönül adamı lafta
Dedikodunu yapar, mesajla eder tâciz
Her kim onu överse onunla aynı safta
Yüzünü de kızartmaz dediği onca yalan
Oynanan oyunları örtemez maske falan.

Sözlerim geneledir bir kısmı da bir zâta
O kendisini bilir, arada atar çakıl
Kendine sorsan yoktur hiç bir işinde hatâ
Tavsiyeleri bitmez, kendince verir akıl
Kişi kendi sözüne önce kendi uymalı
Eğer yapamıyorsa bundan hicap duymalı


/Ne kimseyi incitmek, ne küçük görmek kastım
Bu şiiri gerçekler bilinsin diye astım./

.