İÇİMDEKİ ORMAN
Bu kalabalıklardaki ’ben’miyim bilmiyorum.
Kabuklarımı çatlatınca yıllar Ben ’ o ’ değilim, hissediyorum. Dallarıma sarılınca sarmaşıklar, Yapraklarımı titretince damlalar, Köklerime ulaşınca sular, Soluk bedenimden tiksiniyorum Ormanlarda dilsiz sevgililerim Koyu yeşil ve ıslak. Karlar altında çırılçıplak. Fırtınalarda, Sessizce sevişebilirdik ancak. Dağlarda değil, şehirlerde korkuyorum Yönümü levhalar kaybettirdi İşaretleri yosunlarda arıyorum. Kimse sorgulamıyor, Kimse beni yargılamıyor, Günahlarımdan utandırmıyor. Yıldızlar kadar uzak artık bana, Akıl satan bilgiç kadılar. Ormandayım, duruyorum, susuyorum, dinliyorum, Kapalı gözlerim, ahiret kadar umutlu, Nefesim, son nefesim kadar huzurlu, Yaşıyorum... |