Yatağın yanında
peruk vardı.
Uzun
kahverengi, ölü bir şey.
Peruğu
başına geçirir ve şöyle derdi: “Ben aslında çok aşifteyimdir.”
Söylemediği zamanlar
bile öyleydi ya. Neyse.
Önceleri
haftada bir
davet ediyordu beni evine.
İstemesem de gidiyordum.
Hala bilmiyorum neden gittiğimi.
Belki de cadıydı.
Yatak odasında küçük
oyuncak bebekleri vardı.
Her an hareket edecek
izlenimi veren
hareketsiz
mavi gözlü
küçük cadılar...
Rutubet kokan o eve
gitmek istemediğim halde
ayaklarım beni dinlemiyordu.
Ne diyim
gayet iyi bakılıyordum.
Yemekleri harikaydı.
Yatakta da iyiydi hani.
Fakat gün geçtikçe
yorgun
uyanmaya başladım.
Eve dönmek zor geliyordu.
Haftada üç gece
onda kalıyordum artık.
Üzerimde zıpladığını hatırlıyor
sonra uyuyordum.
Yemeğimi yatağa getiriyor
sonra yirmi dakikalık
sıkı bir maraton koşuyorduk.
Gözümü açtığım zaman
hava kararmış oluyordu.
Sonra bir tur daha binerdi bana
ve odadaki bebekler
gözümde çoğalmaya başlardı.

Artık ayakta yoruluyor
oturarak işiyordum.
Sonra yatağa girip
uyuyordum.
İlginç şekilde
kamışım hep hazırdı.
O güne kadar...

Bir gün
mucize tadında
bir şey oldu.
Kuş ötmüyordu.
Kaldıramadığım için
sevindim ama belli etmedim
Üzülmüş gibi yaptım.
Sonunda erteledi ve
gece geç saatlerde
uyandırdı beni
fakat tık yoktu.
Sızmışım...

Sabah uyandığımda
elektrik süpürgesi
çalışıyordu.
Hemen başucumdaydı
ve katlanılmazdı.
Kırk dakika boyunca
aynı halıyı süpürdü.
Sonra kahvaltım yatağa gelmedi.
Ve sonunda öğle vakti
benden gitmemi istedi.

Kurtulmuştum.
Evden çıkıp
doktorlar caddesine yürüdüm.
Ve gördüğüm ilk bevliye uzmanı yazan
kapıdan içeri girdim.
Taşaklarım bir adamın elinde
bekliyordum
adamın “hiçbir şeyin yok”
demesini umarak...

Neyse ki kısa sürdü.
Doktor bir kaç vitamin yazdı
ve alkolü azaltmamı söyledi.
Yapmam gereken
eve gidip
beklemekti…
Yürürken keyifliydim.
Sonra içki dükkanı gördüm.
Ve bir şişe vat69 almak üzere
içeri girdim...
Her zaman yaptığım gibi...