SAKINCALI MAVİ




// Kadının gözlerine baktı
Yüreğini maviye daldırıp çıkardı adam //


Kırmızı bir pazartesiydi aslında
Sancılı mevsimlerde
Kan damlıyordu bulutlardan

Gecenin köründe uyandı
Ayın yakamozunda yüzünü yıkadı adam
Ellerini gecenin karanlığında kuruladı

Bi keresinde
�Kır çiçekleri� demişti kadına
Kadın çiçekleri kırmış, serpmişti yollara
Üzerlerinden geçerken
Ayakları kanamıştı adamın

Yine, o yoldan yürüdü�

İlk defa
Her şeyi geride bırakıp gitmek istediğinde
Sormuştu kendi kendine adam
� Hangisi daha uzak?
� Bir sonsuzluk boyu mu?
� Bir sensizlik boyu mu?
Adamı gitmekten alıkoyan
İşte buydu�

Tıpkı o gün ki gibi
Yine temmuzu giyinmişti toprak
Yine, aynı yaralar çiçek açmıştı

Bir kelebeğin kanat çırpışında
Yıllar sonra
Kendi sesini bile duymuştu adam

Hatırladı geçmişinde, y a ş a d ı ğ ı n ı
Ve ardından
Bir yüreğe dokunduğu kadar ö l d ü ğ ü n ü
Hatıralardaki kendisini, korkarak seyretti
Aslında biliyordu
İçinde yaşayan bir şey kalmamışken
Bir kez daha ölemezdi

Ama bu gece, bu mevsim
Sanki tekerrürden ibaretti

İki el şiir sesi duyuldu o anda
Yeniden yüreğinden vuruldu adam
Aşkla�

Kalemi tutan kişiye döndü
Yine, aynı kadını gördü

Kadının gözlerine baktı
Yüreğini maviye daldırıp
Boğuluncaya dek çıkarmadı adam
Boğuluncaya dek...
Çıkarmadı...




Hakan Kara/li & Hale Kara/göz


Yorumunuz güzeldi, şiirinizi kutluyorum.Yunus diyarından selamlar.