Gözü yaşlı bindim otobüse

Boğazımda koskoca bir düğüm

Son bir kez baktım annemin gözlerine

Çaresiz kaçırdım bakışlarımı

Kendini koyuvermesin diye



Dönüşü yok, söz vermiştim bir kere

Ankara’m burnumda tütse de

Mecburdum onu sevmeye

Dalgın dalgın baktım gökyüzüne

Bulutlar bile ağlıyordu

Dönüşü belirsiz gidişime



İlk, silüeti çekti beni kendine

İçime garip bir neşe verdi Dolmabahçe

Boğaz, Ortaköy, Sultanahmet, Ayasofya

Büyüledi ihtişamlı Süleymaniye

Mavi boncuk dağıttılar bu korkak kediye



Yaşıyordum hayatımı toz pembe

Hayallerim vardı düzinelerce

İdeallerim onların hemen peşinde

Yazık, çabuk tükendiler

Bu şehir bana sıkıntı verdi sadece

Travma üstüne travma

Ne kadar da çok hüzün sığdırabildim

Şu gencecik ömrüme



Bakışlar yalan, gülüşler sahte

Çıkardan başka bir şey yok insanların zihninde

Gemisini kurtaran kaptan bu kentte

Soruyorum kendime

Acaba bir saf ben miyim diye



Bu da geçecek elbette

Daha fazla üzülmemek için

Olmamalı beklenti içinde

Son vermeli, boşluklarda yüzmeye

Haksızlık, riya, yalan, ego, merhametsizlik, ihanet..

Yeni bir başlangıç ümidiyle

Her şeyi bırakmak lazım geride…

GÖKSEL ÇAKIR

28 EYLÜL 2011