Kabataş iskelesinde
oyurdum bir bankete
saatlerce kız kulesini seyrediyorum
istanbul o kadar sessizki
hava da kar soğoğu var
hep düşünüyorum da
dışarıda her şey güllük gülistanlık
benim içimde fırtınalar kopuyor
ben yaşıyorum eskisi gibi
ama
içimde hep bir şeyler eksik
sen giderken
sanki bir şeyler kopardın benden
hani demiştimya sana
"her aşkın bir aptal aşığı var" diye
şimdi bu aşkta
aptal aşık ben oldum
bundan inanki gocunmuyorum
gocunduğum tek şey
onyedi milyonluk şehirde
bir benim galiba yalnızlıkları oynayan
kalabalık içinde yalnız kalan
ne kadar kolay değilmi senin için
ben seven sen sevilen
hep böyle olmadımı zaten
sana basit gibi gelen duygular
gücümün bittiği yerd patlamalarım
aynı şu anda olduğu gibi
"aptal aşığım" diyorsun bana
ne kadar aşık ettim bu adamı kendime
bende diyorumki
seni tanımanın günahın bedeli bu aşk
sır defterim