Bulutlara özenen bir sağanak var şimdi gözlerimde.
Kirpiklerim, çapakların arasında sessiz çığlıklarla boğuluyor.
Gözlerimse aklınca can yangınımı söndürmekte,
oysa ağladıkça canım daha çok yanıyor..

Islak birer odundur aslında gözyaşları;
ağladıkça can yangınını alevlendiren,
canı daha çok yakan ve asla söndürmeyen..

Seni ne zaman hatırlasam,
ne zaman yağmur damlalarıyla beraber düşsen aklıma; ıslansam,
içimdeki sen de ıslanır unutamadığım anılarımla beraber.
Aklıma hemen gelir;
yağmurda yürüdüğümüz o ıslak ve soğuk günler.
Üşüdüğünde hiç bırakmayacak gibi sıkı sıkıya sarılmaların mesela,
gökkuşağına çalan gözlerinle yüzüme bakışların sonra,
toprak kokulu nefesinle sevdiğini söylemen,
ardından ıslak bir tebessümün gözbebeklerimi emziren..

Güneş siliyor yağmuru bulutlara dokunarak.
Ama gözyaşlarımı es geçiyor; gözlerim hâlâ ıslak..

Ellerimin özlem dolu ikliminde fotoğrafların..
Hiç değişmeyen güzel yüzüne,
gamzelerini öpen o masum gülüşüne,
gidişinden kalma hüznümle.
Bir kere baksam,
bin kere hatırlasam,
gözlerimin omzuna başını koyduğu anda
benimle beraber
bu şehir de yağmur ağlıyor..

Gözlerim hâlâ dinmedi,
anılarım ıslanıyor..

Ahmet Kastancı