Öyle günlerden geçiyoruz ki, bir edebiyat defterinde veya dergisinde yazdığımız herşey herkesi ilgilendirir hale geldi. Elbette gönül ister ki, her tarafımız aşk, romantizm ve coşku dolu şiirler veya yazılar olsun. Geçen yüzyılda devasa savaşlar, katliamlar ve insanlık tarihinin yüz karası diyeceğimiz olaylar yaşandı. Birileri kanını mürekkep yapıp yazdı herşeyi. Roman veya şiir olarak günümüze kadar aktardı. Hayretler içinde okuduk, üzüldük ve bu yazılanlara edebi değerler yükledik. Şairin ve yazarın sorumluluğu işte böyle bir şeydir, o yüzdendir ki onlar kalıcı olmuşlardır.

Günümüze baktığımızda ülkemizde dünyanın hiç bir yerinde göremeceğimiz kadar çok olay ve acı dolu yaşamlar yaşanmakta. Ülkemiz ve dünyamızda neler neler oldu. Ama sadece bir kaçımız ötekinin hikayesini anlatabildi. Sonsuz ego uygarlığı bizi içine çekip kendi kısır döngümüzde HİÇ denen guam çukuruna bıraktık küçük mutsuzluklarımızı...

Hepimizin hayatları var, kurulmuş düzenleri var, örneğin benim iki çocuğum var, onlara bakmak ve hayatlarını kurmaları için çabalamak zorundayım. Ama yine de elimi taşın altına koymak gibi bir yükümlülüğüm de var. Duyarsız kalmamak gibi bir çizgim var. Nedense, şiir denince sanki elini suya sabuna dokundurmadan bize sunulan hayatlardan kesitler sunmak ve duygularımızı balon yapıp uçurtma parkına salıvermek geliyor akıllara...Muhalif olmaktan bu kadar mı korkuyoruz. Bunca kitap, bunca şiir, bunca yazı okuyoruz, yazıyoruz ve paylaşıyoruz. Kendimize hiç sormayacak mıyız, biz gerçekliğin neresindeyiz?

Sosyal sorunlar yumağına dönmüş ülkemizde neden hiç zulmedenlerin karşısına dikilemiyoruz elimizde şiir gibi araç varken? Neden!!!!!!

Hep küçük egolarımızdan mı bahsedeceğiz, hep ottan, böcekten, yıldızdan ve mehtaptan şiirler mi yazacağız? Ne olduğu anlaşılmayan kelimeler, modernizmin ve teknolojinin tuzaklarından sıyrılamamış tekil yalnızlık ve yabancılıklarımızdan mı...

Bence, böylesine geniş bir kitleye hitap eden bir edebiyat sitesi daha önemli projelere de doneler,altyapılar sunabilmeli...
Teşvik edilmeli ve şiir bu tüketilmiş misyonundan kurtulabilmeli, nefes alabilmeli, topluma daha fazla eğilebilmeli...Çünkü burası başka bir gezegen değil, şiir bu gezegene ait olmalı...

Binlerce gazeteci yok yere örgüt üyeliğinden, illaki bir kurgulanmış gerekçe yüzünden içeri atılırken, ülkemizin doğal yapısı katledilirken, politika bu kadar kirletilmişken, aşk, dostluk ve kardeşlik bu kadar dejenere olmuşken, biz hala kendi tiyatromuzda oynayıp kendimiz izliyoruz...ve üstüne bir de alkışlıyoruz...

Fazla uzatmadan sevgili Davi'den de özür dileyerek,-burada bu konulara değindiğim için...Ama sitemimi anlatmak istedim...

sevgi ve saygılarımı bırakıyorum sayfaya...