bir bedel,
öyle bir bedel ödüyor ki insanlığım
ne zaman bulutlara değse gözlerim
yağmurlar kanıyor kuraklığıma

ne zaman bir çiçeği sürsem nefesime içim içime batıyor
patlıyor içimdeki volkanlarım ardı sıra


bir ateş ,
öyle bir ateş ki içimde söndüremediğim yangınlar
önce beni sonra beni yakıyor


insanca,
mertçe yaşamanın her nefes alışında
girdaplarımda boğuluyor, defalarca ölüyorum


neyin bedeli be bu annem
üşüdükçe üşüyor, düşüyorum hiçliğimin dehlizlerine


oysa,
sen öğretmedin mi bana yaratanı ve yarattığı her şeyi çok hem de çok sevmeyi


bak anne bak,
görüyor musun insanlık bile sürgün yemiş insanlığından

neyin kavgası bu neyin, şu üç kuruşluk dünyada

nice anaların yürekleri paramparça olmuş yanıyor
ağıtlara sarılı evlat kokuları oluk olmuş toprağa kanıyor


nice ateşler düşürülüyor
doğadaki binlerce savunmasız yaban yaşamın yüreğine


ya aç çocukların yakaran gözlerini görüyor musun
ölmek ile ölmemek arası kokuyor, titriyor nefesleri

yok anne yok
şairler bile hüzün kusuyorken kalemlerinden
sayfalara sığmıyorsa yaşama dair isyanlar
sorgu vakti gelip çatmıştır

ödenecekse insan olmanın , olamamanın bedeli
vakit bu bedeli ödeme vaktidir

ağlama be annem
sen yine, “iyi ki doğdun oğlum” diye öp alnımdan
sar, sarmala, öp, kokla ama sakın ağlama


sil o mübarek gözyaşlarını...