Ölümün karanlık odasına korkarak girip, nefessiz kalıp da oradan acilen kaçmaktansa, o karanlık odaya korkmadan girip, ışığını yakarak, havasını bir nebze soluyup, simsiyah perdelerini açıp, bir nefes koklamak ve koklatmak gibiydi sanki şiiriniz..Ama üşüdüm..Titredim... Kaplumboğalar çok uzun yaşarlar ama rutin ve tekdüzedir hayatları..Ya kelebekler... Kısacıktır ömürleri, ama çiçekten çiçeğe coşkuyla uçarlarken, bir güncük ömürlerinde neşeyle ölürler...ÖLümü düşünüp, ölümü kanıksayarak kısacık yaşamak, ölüm korkusuyla yaşayıp da uzun yaşamaktan yeğdir demek isterim..Ama dese ki azrail vaktin geldi...Yine titrer korkarım işte..Arkada bıraktıklarımın yüreklerinde yaşayarak ölmek böylece ölümsüzleşmek de bir teselli bana...Allah'ın muhabbetiyle olayım da nerde olursam olayım derim ben yine de...Dört dize ama dört dörtlük dizeniz, dört dakikada neler düşündürdü bana...Teşekkürler...Dilerimok yaşayın siz yine de selamlar...