Yıl 1992;
Aylardan Şubat,
Günler takvimde,
26’yı gösteriyordu.
Gökyüzü tüm karanlığıyla,
Hüznü gizlemeye çalışıyordu.
Fakat ne mümkün,
Canım, kanım binlerce Türküm,
Sessiz çığlık atıyor,
Kabus gecesini yankılandırıyordu.
Kör dünya ise sessizce izliyordu.
Hocalı’dan topra kan damlıyordu.

O gün Hocalı’dan toprağa kan damlıyordu.
Dünya durmuş olanları seyrediyordu.
Hocalım kimsesizleri, yalnızları oynuyordu!
Ermeni denen zalimler,
Kadın erkek, yaşlı genç,
Çoluk çocuk, yüklü yüksüz
Demeden kardeşlerimi katlettiler.
Kiminin bakarken gözlerini oydular,
Kimini diri diri yaktılar.
Tanklarla Hocalı’mı topa tuttular,
Hocalımı o gün kanabuladılar.

Bombalar patlamış, patladıkça yürekler kan ağlamış...
anam beni 10 yıl önce doğuraydı.
Yaşım 18 olaydı,
92 yılının Şubatında,
Elim silah tutaydı.
Kardeşlerimle beraber olaydım.
Belki korurdum birini,
Ama ben yoktum ve
O gün Hocalı’dan toprağa kan damlıyordu...

Bu şiirimi 1992 Yılı Şubat ayının 26. gününde katledilen Azeri Türk kardeşlerime itaf ediyorum.


Adem ÖZKAN