ARAF
Bir sandala binip acılarla açılmak denize
İnsanlar karınca misali gözüksün sahilde Sesim gitmesin göremesinler beni Önce balıklara anlatıp tüm kederlerimi Sonra ayağa kalkıp kollarımı açıp iki yana Avazım çıktığı kadar bağırmak istiyorum dünyaya Ne kadar küfür varsa bildiğim ayıp günah demeden Sövmek istiyorum bu hayata Ne anası kalmalı ne bacısı ne de sülalesi Tüm bildiğim küfürleri sıralamak utanmadan Sonra atlamak denizin soğuk sularına Günahlarımı bırakmak arınmak denizde Belki çıkarım suyun yüzüne belki de Yorgun yüreği bırakırım dinlensin diye Denizin dibine Dağa çıkmak istiyorum zorlu bir tırmanışla Çığlık çığlığa bağırmak istiyorum Bir gökyüzü duysun sesim birde toprak Sonra oturup dizlerimin üstüne Yağmak istiyorum hiç durmadan hıçkırarak Bulut utanma dök üzerime göz yaşlarını Ben yağayım toprağa rahmet diye Sen ağla acılarla üzerime Ağla bulut acılardan ıslansın yüreğim Islak ellerim ve bedenim acıp kollarımı iki yana Bırakayım yorgun yüreğimi uçurumun ucundan Boşluğa Tutmasın melekler ellerimden Yakalamasın ayaklarımdan zebaniler Götürmesinler Araflara hapsedilsin yüreğim Ne seni geride bırakıp gidebilirim Ne de bu acılarla yanında olabilirim Ben sensiz Araf da kalmaya mahkum biriyim Gitmeyi de beceremedim kalmayı da bilemedim Ben sensizlikte seninle gibiyim Senin yanında sensizlik özlemi içindeyim ERAY ÖZGÖR SARIKAYA 22.2.2012 |