Saat gidişini 5 geçiyor…


Adın hiçbir adrese karşılık gelmiyor şimdi
Sana dair yazılan ne varsa
Sen eksikliğinden geri postalanıyor yüreğime…

Acılar yoklukların arasında büyütülerek unutulur
Yüreğimden düşen binlerce parçanın arasında bulmuştum
Unutulmaya yüz tutmuş 45’likler arasında
Yıpratmıştı resmini…

Saatler yelkovanların koynunda gizlenmiş
Akrebini attım avutulmaya mahkum denizlerime
Gidişini yaşıyorum hep,
Herhangi bir saat olduğu fark etmiyor
Bak bir çeyrek olmuş sen gideli yine…

Saat yarım’a dayandı mı büyük susarım ben
Alışmak ölümdür bilirim,
Yokluğun en büyük ölümümdür benim…

Şimdi gidişine çeyrek var…
Dalgakıran yağmurlardan koparıp getirdiğim bir mektup
Islak hüzünleri asılı paragraflarına
Sonbahar’ları seversin diye öldürmüyorum Eylül’ü
Her mevsimi gidişine gebe bırakıyorum
Kırgınım yanında esen rüzgarlara
Saçlarının kıvrımlarına bensiz dokunduğu için…

Sensizliğe alışarak öldüm ben,
Sen alışma diye,
Alışıp da ölme diye,
Unutma beni diye!
Her saat başına denk düştü mü yelkovan
Bir mektup bırakıyorum sana…


25 Ocak 2o12
--.45

Emre Kınay