Dilime lâl ol
Kaleme yazma desem
Dinlemeyecek
Efkâr basacaklar yine

Aşk
En çok geceleri vuruyor
Hüzün çiçekleri istemeden açıyor gönül bahçemde
Cemren düşüyor önce bağrıma
Sonra toprağıma

Denizine havasına suyuna
Aşık olduğum bu güzel şehir
Dar geliyor
Hırsımdan
Yakasım var körfezimi

Dalgalar kıyılarımı dövdükçe
Gözlerimle bir olacak denizin rengi
Kıyılarımda hırçın
Asi deli-maviydi adım
Özgürdüm

Sırtımdan vurulup düşmek yakışmadı engin adıma

Ateş-i suzan olup sol yanıma düşen
Esmer yanım
Yârin olunca yaram olacağını bilseydim
Çıkmazdım yoluna

Yağmur kuşlarını bilir misin sevgili
Sahilde yaşar ama iyi yüzemez bu kuşlar
Denizden uzak yaşamasını da bilmezler
Martılarla çığlık çığlığa kavga ederler de
Dalgalardan ödleri patlar
Son yağmurlardan sonra göç yolları görünür ufukta
Umuda yolculuk başlar
Denizden ayrılma zamanı gelmiştir
Rotayı nasıl belirlerler hâlâ muamma
Geç kalmazlar asla

Biz başaramadık
Yağmur kuşları kadar olamadık

Gönül dergâhımın Ege nakışlı Efe’si

Kırılma noktasındayım
Ezberimdeki gece gözlerinedir bu isyan
Anla
Sınırlarımı sakın zorlama

Gecelerine borcum yok
Seni’’sen’’ olmadan yazacağım

Adak yapma beni
Gurbetinin sürgününde
Tutuklu kalmasın ömründe yüreğim
Seni azat ediyorum

Senden gayrısı tufan demişken

Aşkı
Denizin sularında ıslanmadan yürümek mi sandın

Sevdaya dair ne biliyorsun sen

Gözlerim yadigârın kalsın


DENİZ_DERYA35