Bir can tanıdım;
Daha yolun yarısında,
Yıkamış yüzünü suskunlukla...
Gece karası saçları;
Savrulurken rüzğarda,
Kahverengi gözleri,
Hüzünlü hülyalı...

Pusuya düşürmüş yüreğini;
Zalim sevdiceği,
Mayın döşer gibi,
Döşemiş ihaneti!...

Ağır bir hüzün kapladı havayı;
Sustu...Soluklandı..
Usulca bıraktı gözyaşlarını,
Sonra anlattı...

Seher yellerinden hayaller kovalardım;
Bulutlara asardım bembeyaz düşlerimi,
Şiirlerinden tutardım ellerini...
Hele o gözleri;
O gözleri yok mu,
Benliğimin hiç durmadan kanayan yarası...

Şimdi adına ağıtlar yakarım uzak diyarlardan;
Hasretini büyütür yüreğim,
Asarım kendimi bulutların sessizliğine...
Yarsizlik hançer gecelerime...
Nasıl da özledim bir bilse...
Nasıl vazgeçebilirim,
Sevdaya düşüren gözlerinden.

Bir can tanıdım;
Daha yolun yarısında,
Yıkamış yüzünü suskunlukla...
Önce yüreğine dokundum;
Sonra ellerine,
Ve lanet ettim ihanete,
İhanetle incitene...