YAŞARKEN ÖLMÜŞÜM BENŞiirin hikayesini görmek için tıklayın Bu şiiri yazdığımda 7. sınıf öğrencisiydim.
Yaşarken ölmektir en kötüsü,
Yani ihanete uğramak... Sırtından vurulmaktır en kötüsü, Çok severken aldatılmak,kandırılmak.. Dışarıdan her ne kadar mutlu görünsemde İçim acıyor... İçim kan ağlıyor adeta Gerçi ağlayacak bir içim kalmadı ama... Yaşarken ölmüşüm ben, Seni çok severken... Bir hazan sabahında Gözlerimi açtığımda Veya gözlerimi yumduğumda... Sen yoksan yanımda Bil ki zaten çoktan ölmüşüm ben; Seni çok severken... |
Siz değil o kaybeder her důşündüğünde.
Ne ölüm ne de yalnızlığı düşünmeyin:
Hayat her šeyiyle güzel.