ANNEM VE AKŞAM
bir kapı açıldı, ansızın, baktık:
akşam!.. kimse benzemez oldu kendine; kimbilir ne kadar hüzünlü artık, bir odadan ötekine geçmek bile... sen neysen o kadarsın, ey akşam! annem içini çekiyor kimi ansa; ürkü!.. biri ansızın bir gül koparsa; şimdi uzak olandır neye ulaşsam... ah, akşamdan bile ürküyor çocuk; her yer alacakaranlık gurbet; soldu annem, solarken goblen ve tülbent; ve akşamın ucuna doğru yolculuk... bir türkü söylendi, neyin tadı var? akşam bile bitti, kalmadı çünkü... çekildik, bir başına kaldı o türkü; kapılar arkamızdan kapanmadılar. |