Geceye Özlem Doğar
yüreğim gülüşüne hasret
toprak suya dile düşer nağmeler geceye özlem doğar ben dalarım sessizliğime... hasret gizlemiş kendini içine buğulu camlarda güneşi beklerim üşüyorum yalnızım ellerim tutmuyor bedenimi saklıyorum yağan karda... usulca güneşe avuç açtım özlem doluydu bulutlar sanki hasret yağıyordu ben umut besliyordum içimde... bak özlem dolu bütün sokaklar sessiz ve karanlık içime çekerim seni kar düşer üstüme seni anarım boğazım düğümlenir soğuk olur geceler... gülümse biraz umut dolsun gökyüzü güneş doğsun ölümsüzlüğe hüzünlendirmesin düşlerimi... kapadım gözlerimi bir umutla bakarım yarınlara özlüyorum sanki içimde düşen sözcüklerimi dolanıp dursamda sessizce geceleri gözlerim soğuktu yanarken içim... Hüseyin YANMAZ 28/01/2012 |