KIRGIN
Tam güle uyanıyordum
Kent büyüdü Sen sabahı soluyordun dünya güzeli Taş kapılardan geçtik serin avlulardan Yaprak örttü gülüşünü ay dürüldü Gözleri bağlı dönüyordu bostan dolabı Tenha sulardı yürüyen Ab ve hayat Tohum toprağı zorluyordu Köz ateşi Gül yangını en firaklı menevişi Elimde bir avuç kül Meğer kuş büyütmüş koynunda seher Tam güle uyanıyordum Küstümsuyu hilâl oldu eridi Ormanın elleri vardı tırnakları gül Kan kuşandı dal güne ulandı Onmaz umut kırgını gülüşüne Şarkılarla yürüdüğüm ıssız patika Serçeler üveyikler sürüngen sesim Ay uluyor aynası gizemlere gömülü Ve şaşıyor çocuk ay yürüdükçe Gün içinde taşıyor sürgününü Yum gözlerini güzelim sür gününü Güz trenleri işte hüzne tarihçe Tam güle uyanıyordum ellerim cam kırığı Seher mi vurdu seni ninni bebeğim ninni Al beni apar beni erguvan yağmurlara |