GÖNÜL VURGUNUM
Nergis çiçeklerinin kokusu odama dolunca
Gözlerim açılıyor Çocukken korktuğum çaresiz kaldığım Zamanlarda sığındığım Anamın koynundaki Ağlak gecelerimden birindeyim Gözyaşlarım izinsiz akmış yastığıma Kalem tutuklu kaldı Uyuşmuş parmaklarımın ucunda Bağışla sevgilim Esrik cümleler düşürüyorum payına Zamansız üşümelerdeyim Hayre alamet değil bu nöbetler Ne zormuş kadının olmak Sana varmaya çalıştıkça rüyalarım bile Geçit vermiyor Barikatlar konuyor önüme Kırışmış yıllar peşimi bırakmıyor ’Diyet ödemen gerek’ diyor Ter içinde dudaklarımı kanatarak uyanıyorum Toprağımın kokusu gibi İçime çektiğim gönül vurgunum Boğulmadan med-cezirlerimde yüzebileceksen Islanmaya hazırsan hırçın dalgalarımda Cemre olup Yüreğine düşmeye geliyorum Aşk yangını bunun adı Okyanus söndüremez gönülde ki yangını Bu aşkın kimyası yakıcı Yanmaktan korkmuyorsan sevgili Tut yüreğimi Baskı kurma Zorlama Sınama beni Solduracaksan gül tenimi Ağlatacaksan deniz gözlerimi Uyandırma Bırak düşlerinde kalayım |