Suskun ağıtlarda saklanan yankılardı adın
Bir şairin istediği tek şeydin
Benimse istenmezliklerde peşim
Bu ne biçim değişim.

Bir çoçuğun yankısıydı, peşin sıra gelen
Kandırıverdin bir şekerle
Ah Yalancı Bahar!
Yalandı adın gibi oynanmıştı…

Suskundu yüzüne yüzüm
Hani konuşamazdım ya karşında
Olmadan hüznüm…
Gülümserdim hani içimdeki cerrahlara inat
Sen vardın ya, gerisi avare!
Saplansa da bıçaklar, durmadan usanmadan
Göğsüme ve dursa can hep olduğu yerde…
Olsun ona da olsun! Sen varsın ya…
Yalancı da olsa gelmiş ya bahar
Gerisi avare…


Son demlerini vuruyordu belki de hayat
Sahi yalan değimliydi ki şu hayat
İlk baharım gibi yalandı o da
Sen hayatımdın, yalandın…
Vakit mi ki gelen? Ha bire öttürüyor düdüğünü tren
Son sirenleri bu anılara kalmak için…

/her ilkin bir sonu vardı. Ve her baharın gidişiyle beraber ölüme giderdi çiçekler, toprağa…/


Son sirenler çalındı
Vakit tamamdır nabızlarda
Maviydi rengi toprağında çürüttüğün çiçeklerin
Gözlerindi ölüm, ölüm topraktı…
Yitikti gül menekşeleri, yıl olmuştu yiteli
Bakamadığım gözlerindi toprağında biteli…

Olamadık çölde biten bir ot kadar
Solamadık daldan düşen bir çiçek gibi
Kahretsin ki duruyor hala
Hey çocuk vaktin gelmedi mi?
Ne duruyorsun hala?
Nerede sirenler, o da mı yalan?

//bir dua ki dökülen ana dilinden, yitirirken çocuğunu, vurulurken can evinden//

Korkuyorum!
Sonu gelmeyen sonsuzluktan korkuyorum.
Şirk çemberi sarmalamış dört yanımı
Kaçamıyorum!
Şek mi sarartan seni ey kalbim
Bir türlü kurtulamıyorum
İliklerime kadar işlemiş, korkuyorum anne
Bir dua vursa ellerin
Diyemem ki annem diyemem
Gül menekşelerinin çürüdüğü toprak benim değil ki
Geçmişten, eskiden kalma, çoktan ekili…
Bu kadar basit değil!
Öyle bir hal ki
Birinci halin bile imkansız kaldığı
Öyle bir hal ki
Hayallerden dahi def etmiş sevdiğini
Dualar sessiz geçer olmuş, kapısında bile istenmemiş
Öyle bir hal ki
Her şeye rağmen gene de Baharistan da yitmiş…


7 kasım pazartesi 01.17