16
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
1482
Okunma

ki ben renk körüydüm, sır’ı dökülmüş aynalarımsa zaten kırıktı...
ben aynaların kölesi, Öz’ün yabancısıydım.
katlettim varlığımı, cisimlerle boyandım...
bağırsam kalabalığımda
duysam sessizliğimi
kadim yalnızlığıma
bir sille daha vursam
koparsam zincirleri
yıksam en karanlık
zindandan kaleleri
maske dolu sayfalarımı
teker teker yırtsam
bu hiçlik tezgahından
kaçmaya bir yol bulsam.
sallansa boynuza
emanet ettiğim
dünyam, en delice
bir fay oluğuna kıvrılıp dursam
münzevi iklimlerden
kendime yer ayırtsam
bulsam Aslolan’ı
diriltsem umudumu
ve tanısam, elle değil
kalple çizsem yolumu
ışığa değdirir miyim
kararırken sonumu...