_KÖLE_Şiirin hikayesini görmek için tıklayın ki ben renk körüydüm, sır’ı dökülmüş aynalarımsa zaten kırıktı...
ben aynaların kölesi, Öz’ün yabancısıydım. katlettim varlığımı, cisimlerle boyandım... bağırsam kalabalığımda duysam sessizliğimi kadim yalnızlığıma bir sille daha vursam koparsam zincirleri yıksam en karanlık zindandan kaleleri maske dolu sayfalarımı teker teker yırtsam bu hiçlik tezgahından kaçmaya bir yol bulsam. sallansa boynuza emanet ettiğim dünyam, en delice bir fay oluğuna kıvrılıp dursam münzevi iklimlerden kendime yer ayırtsam bulsam Aslolan’ı diriltsem umudumu ve tanısam, elle değil kalple çizsem yolumu ışığa değdirir miyim kararırken sonumu... |
Yüreğinize sağlık..
Ha birde.. sırı dökülmüş aynalara vakıf olabilmek, suda saçlarını taratır insana.. Ve yeniden merhaba der saçlarını tarayan dünyaya.. Tevbe gibi yani..