şah mat evlat
içine kapanık
sessiz çocuk benle elleşmeyin der gibiydin ilk gördüğümde kantinde top kek yerken ne şirin şeydin bi çuval zayıfın vardı nasip bilinmez af çıkmasaydı belki şimdiye hayatın kaydı kim seni adamdan saydı hayret yani lise sona gelişin kaleyi çekişin şah mat o iş tamam hocam deyişin zafere uzanan elin gülüşün şimdi daha da bi şirin konusu sensin şiirin evlat ata da file de sadece binmeyesin konuşmayı da bilesin büyük sanma şahı da veziri de sırtlarını dayamışlar iki kaleye de şefkat isterlerse veresin babasız büyüyen oyuncu sensin öpüyorum bu gurur bu şiir senin Ahmet Ertan GÜRBÜZ 22.11.06 |
bir kaşık vermeden
kazanla alanlar...
okuyup kıyıda kalanlar...
çok hoş ve düdşündürücü dizeler..
ince mizah...
tebrikler...