Dağlanmış bir ayrılıktır hayatım.
işaretler,sımsıkı tutmuş benliğimin en eski elbiselerini,
göğeren sözlerimi terk ediyorum artık..
bırakmak isterdim öncelerimin kirlerini, masumiyetin gözyaşlarında savrulup erimek isterdim…
yırtılan ruhumu onarmak savaşını veren ben bir daha asla hayata kahkaha atmıcam…
koynumda zamansızlık ve yalnızlık ne kadarda mücerret…
çiçeklere koşan bir yanım hep vardı zaten ama kor olan yüreğime ancak kutuplar iyi gelirdi…
çirkin bir tadım vardı zaten taa çocukluğumun ilk günlerinden beri..
yakayı ele veren bir suçlu gibi yaklaştım hayata..şüpheli ve tedirgin bir yürüyüşüm oldu hep…
Bir Allah dostu yüreği gördümse günahlarımı geleceğe bırakıp geçmişe koştum.
Bir damla sahici ve samimi gözyaşına ne kadar da muhtacım…
ne kadarda ihtiyacım var bir Muhammed bakışına…
bir İstanbul sabahı kadar yıpranmış hayatımı tertemiz ve berrak bir gökyüzü yapmayı ne kadar da isterdim.
Son bir siyah gül diktim avuçlarımın içine..
Kanayan günahlara inat sarıldım isyan kulesine

Hüseyin Adem Tülüce