arsız şiir
yankılandı sokaklarda
ufak adımların büyük sesleriyle fırıldak gibi dönen sözler vuruldu akşamdan kalma serseriliğe sitemli bekleyişler kenar mahalle güzeli olup dikildi karşımıza işveli ve göz süzmeli deli bozması saatlerini çalıp günlerin ve gecelerin açarak koynunu özlemlere la minörden başladı kandırmacası hayatın mora çalan renginde çiçeklerdeki gerçekliğin üzerine doğru yürüdü şiir arsızca içindeki seni sen hiç görmedin sille tokat girişti armoni yüzünde patladı imgeler sardı dizelerini boynuna ilmek ilmek bilmedin…bilemedin seni sessiz bir şarkıya konan ruhunun boşluğunda aramak neye yarar ki hele ki bırakmışken aşkı kör kuyulara arsızca atilla güler |
ve kaçındı kaçışım saymadım
teşekkürler şair...