ALEV ALEV CÂNAN
Sevdalıydı
Kor gibiydi dudakları Dokunsa sokağın kaldırımına Tutuşurdu şehir baştan sona Alev alevdi elleri Sevse yakardı o an Okşasa yok eder Sonsuzluğa gömerdi Sıcacıktı yüreği Uludağların karları erir Sel olur yok ederdi Yoluna çıkanı Ne olsa fark etmez Yakar, tutuşturur, boğar Yok ederdi, acıma bilmez Bir tek sevenlere kıyamaz Bir onlara merhamet ederdi ancak Sonra içten içe yandı Maşûkunu bekledi Gelmeyince Küstü Vefâsızlığa tahammül edilmez Haklıydı yine de sustu Ahu figân etmedi İçine kapandı Öldü Dumanı tütüyor üstünde hâlâ… 01.43 – 9 Ocak 2012 İstanbul |
selamlar