Ölümün islak gözyaşlarıyla uğurlanırken sonsuzluğa
Yalnızlığın nedemek olduğunu o zaman anladı ruhum

Bir ben birde doymak bilmeyen toprak...
Küçük canlılara yuva bir beden, tutsak bir sen

Kimler gitti de dönmedi ne var orda bilinmez
Özledim onu gelsede giderim hiç birşey demeden

Gelir gider insan ne zanediyor kalacakmı ebed
El sallarken yolculara dur bak söylim

Sensin belki yolcu olan indirmeden elin
Başına değer kıymetsiz ama esir eden

Kıvranırken kozadaki tırtır gibi
El sallayıpta gider sevenler

Kurtulmak imkansız emir var gökten
Atomlar parçalanır toprak doya doya emer

Bilseydim gideceğini senden önce giderdim
Yoklardım en acımasız yolları

Baba can sana benden sana can
Sen gittin kaldı bana yarım can

Keşke uğrasada bana gelsem
Doya doya sarılıp uzunca yatsam