Yoktan vere vere tükendi yurdum
Kendi insanıma canımı verdim
Önüne dünyayı her şeyi serdim
Yinede rızasın ala bilmedim

Yan gelip yattılar yıllarca evde
Çalıştım uğraştım uğradım derde
Dedi bana: Benim olsun geber de
Bir gün sefasını sürebilmedim

Bağrıma bastıkça; canım istedi
Bazen yavrusunu kendisi yedi
Yalandan kardeşlik ve barış dedi
Tövbe dediğini görebilmedim

Kan içti vampirce kana doymadı
Ayrılık tohumun ekti durmadı
Üstünden kinini gadrin soymadı
Acıdan kederden gülebilmedim

İnatla bölmek de ısrar eyleme
Vatanın parçasın sakın peyleme
Yalanla kardeşim diye söyleme
Gönlünden kinini kırabilmedim

Hep kendimden verdim yoruldum durdum
Seni ben belledim hayaller kurdum
Nerde yanlış yaptım kendime sordum
İnan ki, cevabım verebilmedim

Söyle Allah için bu vebal kimin
Hiç mi sönmeyecek millete kinin
O zaman dağılsın yıkılsın inin
Başkaca bir çözüm bulabilmedim


Mustafa Göktekin