parolası aşk olup işareti ben olan tüm akıl nöbetlerimden
bir senfoninin bitmek bilmeyen kıyısız geçişlerinden
iliklerime kadar işleyen grimsi muson titremelerinden
mülteciyim ben arkadaş



mültecisiyim
göz kapaklarıma resmettiğim kırmızının her tonunun
geçiştirdiğim tüm heveslerin sabaha çıkmayan telaşlarının
sorgusuz sualsiz inancımdaki yetim kalmış inançsızlığımın



yolum sis
dumanım susuz kar
geçit vermese de beynimdeki küflenmiş duvarlar
alayında hüsran, alayında isyan tüm aşklara elveda



vakit yola düşme vaktidir, yoldan düşme değil
gökkuşağı şahidimdir ki bir gölge bile olamadım özümde
iyisi mi sizde artık çekin gözlerinizi
çekin ki solmayın ne sözümde ne de gözümde



ben ne yağmur olabildim ne de toprak
sadece gök gürültüsüydüm kendimce
ipe sapa gelmez tüm uçurtmalarda renktim belki de
söyle… sanki hayat olabildiğince gökyüzü müydü arkadaş


yoksa ben mi düştüm …






ilhanaşıcıaralıkikibinonbir