Parmak aralarımdaki boşluktan utanıyorum
tırnaklarımı asıldıkça özlemin
ojelerinin rengini hatırlatıyor sızan kanım..
birbirine kenetleyeceğim zaman
duruyorum..
her seferinde sessiz ve sedasız olduğu için
ellerimi ceplerimde unutuyorum
kıpırdıyışlarını duyamıyorum artık
kalbim kadar..
çünkü boşluktalar..
kalbime doğru uzanıyor ellerim
yerinden sökmek için
biliyorum, göğsüm yarsa sökecek
ama sen yâr olduğun için sökemiyor
atılamıyorsun ki kalpten, kendimden
bedenimde ruh eşimden çok ruhum gibisin sen
git diye içimden
illa ölmem mi gerekir
ama intiharlar da öldürmez ki beni
her teşebbüsüm
bağışıklığımdır ölüme
gidişlerin geldikçe aklıma
kalışlarıma kalırım yine
kalmak fiilini benimserim mecazını öldürüp yalnızlığımla
onu da cinayetime ortak ederim
ve bu yüzden karar kesin
müebbet yalnızım..

tek fark kalbinde değil de dört duvar odamda
olsun, en azından odam
kalbinden de tenha..

Ahmet Kastancı.