Çocuk olmayı özledim anne
Ben karamsar değilim ki
Gece geliyor üstüme anne Şevkatini özledim Çocuk olmayı özledim Misket oynamayı Bisiklete binmeyi Hayata yüreğimle birlikte gülmeyi özledim anne.. Ben karamsar değilim ki Geceler kara ve sarıyor beni anne Geceler.. Olmadık anda olmadık yerden vuruyor beni Dudaklarım kefen bağlıyor susuşlarım Gözlerim kanıyor damla damla yüreğimde Sırtımda bıçak izleri Elimde hatıra sandığım resimleri Ruhum dans ediyor Aşk denilen belirsizlikte Çocuk olmayı özledim anne... Ben karamsar değilim ki Beyaz sarmıyor bedenimi anne Kefen bile almıyor onu benden Kar yağıyor düşlerime Ben yağmur düşürüyorum geçmişime Kara bulutlar tepemde Akbaba gibi çulandı gençliğime Yüreğimde sakladığım ceset kokuyor anne.. Hani sen severdin ya anne Oda öyle sevdi sandım Hani sen sahiplenirdin ya Oda benim olcak sandım yanıldım anne yanıldım Çocuk olamadım anne... Ahmet ÇALIK |
Oda öyle sevdi sandım
Hani sen sahiplenirdin ya
Oda benim olcak sandım
yanıldım anne yanıldım
Çocuk olamadım anne...
Çocukluk edip büyurüz hemen çocuk olmanın ruhunu bir kenara atarak beğenmediğimiz bir oyuncağı atar gibi.Birde Annemizin görüntüsüne benzeyenleri annemiz gibi,her sakallıyı babamız gibi sanırız.Oysa daha sonra öyle olmadıkalarını anladığımızda çocukluğumuzu özleriz.şiirin çok güzeldi.Saygılarımla.