Adının ömür tuşunda delirmiş ellerim
Aşk bir yılkının yelesinde kısalmış an
Ölümün suretini çiziyorum suya
Ne çok yakınsın yar
Ne de varlığın kadar uzak

Bu çürümüş yaşam çıkrığındaki çürümüş bedenim
Bu kurtlar sofrasında seni gizlice içmelerim
Hangi dilde konuşuyorsun söyle sevdamı
Hangi yokluğun terkisinden kayıp gitmelerin
Vakit yokluğunsa aşk bakışlı yar
Üşümesi normaldir serçelerin

Al düşlerimi yeniden boya renklere
İlençli sancıların kederi dönsün gurbete
Eşkıya figürler çizdim yıllardır mor dağlara
Şerh koyarlar bir gün yazdıklarıma
Tut ellerimi yitirmeden aklımı
Cinnetimin salası okunmadan minarelerde

Aşikâr bir cümlenin kahrında ezik saatler
Senli düşlerin raflarında bir tutam toz
Kader diyorlar imkânsızlığın diğer adına
Soyut masallarla avutuyorlar biçare ruhumu
Senden uzakta ışıyorsa aşk yıldızı, neye yarar!

Öfkeli bir rahmet sana hükümsüzlüğüm
Dudağımda hummalı yakarılar uçuğa dönüştü
Limitsiz düşünüşlerimin mevsim geçişlerindeyim
Kendi mızrabımla dokunamaz oldum sevda sazıma
Usumun pejmürde sokağında tek sana deliyim!

Yakarısız bekleyişlerin demiyle ıslanmaz saatler
Ateşin kollarında söker şafak, biter aldanışlar
Kaç gece doğurdum asi kirpiklerimde sensiz
Kaç beden taşıdım aşka mahpus gönlümde
Bir sevda yaran iyileşmedi sana vurgun yüreğimde

Selahattin Yetgin