İçimde sevdaya dair ne varsa,
Unuttum gitti…

Çalmayan telefonlarım,
Hiç gelmeyen mektuplarım
Ve ben artık şaşırmıyorum.

Anladım ki “her bahar aşık olanlar”a inat,
Kalbimin sevda kapılarında levye girmeyen bir kilit.
Yürek hırsızlarına çoktan almışım önlemimi
Sosyal izoledeyim.
Sevemiyorum!

İçimde uçsuz bucaksız yemyeşil düzlüklerde
Bağıra çağıra koşmak isteyen bir çocuk.
Göğsümdeyse oturup,
beni elleri kolları bağlı izleyen bir “ben”…
bana kendi gözlerimle bakıp
yabancılıyorum.

Sessizlik tüm bedenime çökerken,
Saate takılıyor gözlerim
Gece yarısını çoktan geçmiş…
Çoktan balkabağına dönüşmüş hayaller…
İçinde “belki dönersin” umudum dahil.

Diyemedim…
Kal gitme diyemedim.
İçimde poyrazları kıskandıran rüzgarlar esti.
Uğuldadı kulaklarım ürperdi her zerrem.

Sen gittikten sonra benim kalbime hiç cemre düşmedi.
Yüreğimin iklimi yaz kış bol yağışlı.
Oysa zengin bir bitki örtüsü kaplar yüreğimi ben seversem
Gözlerimde rengarenk çiçeklerle bakarım,
Tenimde kokularıyla…

Gitme…
Hem madem gideceksin,
öyleyse kal…

Gitme…
Öyle bakma gideceksen.
Yoksa ağlarım.
Kal diyemeyişimin önce boğazımda düğümlenen,
Sonra gözlerimden yol bulan çaresizliği…

Kederdeyim…
Ben ne zaman bir “sen” bulsam
Sensiz kalıyorum
Hiç değilse bu defa:
KaL…
Gitme…