UYKU VE ÖYKÜ
Kimsecikler bilmiyordu onu sevdiğimi
Su uyuyordu nilüfer çiçeklerinin koynunda Şırıltılar şeklinde geliyordu horlamaları Gül uyuyordu bülbüller ormanında Hiç kime görmüyordu Öpüşmeleri ve koklamaları Nefeslerin birbirine karıştığı sarıp-sarmalamaları Ay uyuyordu kara geceliklerinin koynunda Heyhat... Birdenbire delindi dehliz Ay aydınlık oldu yer, gök, deniz… Ödüm koptu bilecekler diye onu Şükür ki Ardı sıra bırakarak ışıklı bir iz İdraki imkânsız bir hızla Fener alayı gibi geçti bir yıldız Kolunda pırıl pırıl bir kızla… Kimsecikler duymuyordu onu sevdiğimi Kar uyuyordu pamuksu bulutların koynunda En büyük korkum ’Ölüm’ denen o usta hırsız Bilirim, gücü her şeye yeter ve sınırsız! Gıcıklık eder, söyler Veya Farkında olmadan ağzınızdan kaçırırsınız Bu sebepten olmaz... Size de diyemem Gücenmeyin ne olur Okuyun ve unutun onu sevdiğimi... Hatta uyuyun... Antakya, 06 Aralık 2011 Ali ASAFOĞULLARI |
Saygı ile.