AĞAÇLAR GAZEL DÖKTÜ
Gazel dökmüş ağaç gibiyim.
Bir defa aynaya bakamıyorum. Bel büküldü,göbek taştı. Düz yolda yokuş çıkamıyorum. Sunalar uçup yüce dağı aştı. Ömrüm gazel gibi çabucak geçti. Felek tokat atmak için beni seçti. Ova,bayır aştım tepeyi aşamıyorum. Fırındaki odun gibi yanıp kül oldum. Yağmurda döküldüm,rüzgarda savruldum. On yedi yaşlarında bir esmere vuruldum. Tutuldu dilim adını diyemiyorum. Önümde engel yok ama hep yerimdeyim. Ben usanmadım gece gündüz seninleyim. Malım,mülkü yok istersen bir canla yanındayım. Kilitlendi ayaklarım yanına gelemiyorum. Bal yapan arı gibi çiçek çiçek gezmedim. Ömrümün tek anında seni terk edip üzmedim. Gözlerim görmese bile hayalini kalbimde gizledim. Mürekkebim kurudu resmini çizemiyorum. Gazel döken yalnız ağaçlar değil,bende varım. Aç kemeri ince belini bir defa olsun saram. Sen murat almasan ben ne diye murat alam. Kandilim söndü son dörtlüğü yazamıyorum. Kahraman VARDI |
SAYGILARIMLA SELAMLAE