Minâreden yükselen, ikindi ezânıdır
Müminlerin namazı imânın mizânıdır

Gençler sessiz sadâsız dinledi bu nidâyı
Camiiye girdiler, »taʼzim« için Hüdâʼyı

İkindi namazını, vecdle edâ ettiler
Tekbirlerle ağyâra kati veda ettiler

Rûhu mest ediyordu camiinin havası
İçerde hoş sadâydı müezzinin nevâsı

Camiiyi akustik inşa etmiş Sinânʼım
Her yerde aynı tonda duyuluyor Kurʼânʼım

Bu kucakta oturdu gençler birkaç dakika
Koca Süleymâniye, Meryemʼdir filhakika

Dört şevkatli kolunu açmış bütün beşere
Ölünce gitmesinler diye şerle mahşere

Ön kapıdan çıkarken bu iki zeki civân
Yeniden başladılar son sohbet-i cânân

,,Divân Edebiyatı öldüˮ diyordu biri
,,Serbest şiirleri onun ciddî muhbiriˮ

,,Aruz nisyân içinde, Hece de gür isyânınˮ
,,Bir nihâyeti vardır mutlaka her eşyânınˮ

,,Mürekkebimiz serbest damlıyor kalemlerdenˮ
,,Fersah fersah uzağız, Aruzlu mülhemlerdenˮ

,,Şâirlerin kalmadı ona bir iştiyâkıˮ
,,Serbestedir insanın tabiî insiyâkıˮ

Bu sözlere bir cevab, verirken arkadaşı
Bir adam çıkageldi ve kavukluydu başı

Birinci yaşlı şâhıs Süleymân Çelebiʼydi
Süleymâniyeʼnin de nâlân andelîbiydi

Diğer iki kişi de Hafız ve İbn Ammârʼdı
İlki Şarkta diğeri, uzak Garpta yaşardı

Hafızʼın şehri İrân, Ammârʼınki Endülüs
Nurlu yüzlerindeki her çezgi hatt-ı sülüs