OKUL YOKTU

Benim çalıştığım köyde okul yoktu.
Okulsuz köyde öğretmendim ben.
Çalışkan öğrencilerim çoktu,
Onlara,acıları bal etmeyi öğrettim ben.
Camları olmayan bir ahıldı okulum,
Deliklerine naylon taktığım cam yerine.
Bilgiye susamış çocuklarım vardı,
Loş ışıklar altında çalışan.
Ayaklarında çorabı olmayan.
Saçları dağınık.
Ama gözleri ışıl,ışıl parlayan.
Çanta nedir bilmezdi onlar.
Defter onlar için cevherdi.
İki sanitmetre kalıncaya kadar atmazdı kalemini.
Sevgiyle bakardı gözleri,
Öyle güzel,öyle güzeldi ki özleri.
Kar altında kalırdı bazen okulum,
Bir patika açılırdı kapıya.
Şiddetli kışlar aylarca sürerdi.
Sevdim ben köyümü,
Köyümün tüm insanlarını.
Dağ başında, terkedilmiş köyümü.
Yol yok,su yok,ışık yok.
Yakacağımız tezekti.
Dokuz saatte ulaşılırdı Tekman’a,
Yıl bindokuzyüzaltmışsekiz,
Bu gün hala özlüyorum onları.
O köyün adı KURUCA,
İnsanları pak ve DURUCA.

24.11.2011
Adil ÜREKSOY
’’Adil’ce’’