Benim öğretmenim olmadı hiç.
Bana kalem tutmayı, yazı yazmayı,
Parmaklarımla hesap yapmayı,
Fiş okumayı öğreten,
Bazen saçlarımı okşayıp, kaşlarını çatan,
Öğretmenim olmadı benim.
Hem benim okulum da yok.
Pembe boyalı duvarları,
Upuzun koridorları olan,
Kocaman bahçeli
İkinci evim de olmadı benim.
Ne askılı, cepli çantam,
Ne kırmızı uçlu kalem,
Ne su tasım, ne formam.
Ne boynuma takılı silgim.
Ne de beyaz yakalığım olmadı benim.

Bilmem böylesi hayalleri,
Böyle güzellikleri tanımadım ki.

Ben, sadece boya sandığımı bilirim,
Onun askısıdır omzumdaki iz,
Boya lekesidir tırnağımdaki.
Siyah ve kahveyi tanırım renklerden.
Bir de madeni parayı sadece.
Okul önlerinden hızla kaçtığımı,
Bazen, gizlice avlusuna baktığımı,
Bakarken uykuya daldığımı bilirim.
Saçımı okşayarak gülümseyen abileri,,
Boya parasını bahşişle verenleri bilirim.
Başka bildiklerim de var elbet,
Kahvelerden kovulmayı iyi bilirim.
Hayal kurarken, içilen sigaranın tadını,
Hor görülmeyi,
Dışlanmayı,
Utanmayı bilirim.
Açlığı da bilirim, üşümeyi de.
Soğuktan kitlenen minik parmaklarımı,
Geri kazanmayı da bilirim.
Ben, çok şey bilirim.
Ama,
Benim için çalan zili,
Beni bekleyen sırayı,
Beni merak eden öğretmeni bilemem.
Bilmem okuma, yazmayı,
Bilmem hesap yapmayı,
Bilmem, insanlarla barışık olmayı.
Çünkü, Öğretmenim olmadı benim.
Bugün, onu kutlamak isterdim yürekten.
Eline uzanıp, başıma koymak.
Teşekkür etmek isterdim, gülümseyerek.
Şimdi,
İzin verir misiniz bana?
Sizin öğretmeninize seslenebilir miyim,
Öğretmenim diyerek,
Bana aitmiş gibi.
Beni tanıyor, beni seviyor gibi.
Öğretmenim, Öğretmenim,
Duyuyor musun beni,
Ellerinden öperim.
Hoşça kal, hoşlukta kal.

24-Kasım-2011

Ecz.Abdulkadir Nur GÖRDÜK