)(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(((-276-)(-)(-)(
********************************************************************
************** Kalmadı ************** Kırdın kanadımı kolumu yarab Sana uzanacak elim kalmadı Her ne tuttu isem koptu kökünden Ümit yeşertecek dalım kalmadı Dünyada ümitle yaşamam gayrı Gerçeksiz hayale koşamam gayrı Büyük engelleri aşamam gayrı Çünkü bitkin düştüm halim kalmadı Bütün umduklarım hep oldu yalan İlaç bulunmuyor derdime kalan Vahşi kuşlar etti bahçemi talan Bülbüle verecek gülüm kalmadı ***************** Ayşe Çağlayan ***************** 1939-2008. Kadirli’nin Dikirli köyünde doğdu. Aşıklık geleneğine küçük yaşlarda ilgi duydu. Yaklaşık 7 yaşında maniler söylemeye başladı. Henüz 14 yaşındayken kafasından türkülü bir hikaye yarattı. Okula gitme olanağı bulamayan Ayşe Çağlayan, 16 yaşında aile dostu Muzaffer Çağlayan’dan okuma yazma öğrendi. Şiirlerini de bu dönemden sonra kağıda geçirme fırsatı buldu. Sonraki yıllarda Muzaffer Çağlayan’la evlendi. Zaman içerisinde bağlama çalmasını da öğrenen Çağlayan, Türkiye’nin değişik bölgelerinde değişik yarışma ve şenliklere katıldı. Katıldığı yarışmalardan birçok ödül aldı. Şiirleri çeşitli dergi, gazete ve kitaplarda yeralan Ayşe Çağlayan, eşi Muzaffer Çağlayan’la birlikte şiirlerinin bir bölümünü »Çağlayan Aşıklar« (1982) olmak üzere 3 değişik kitapta topladı. Ayşe Çağlayan köyünde öldü ve orada toprağa verildi. KAYNAK:© BeKa Sitesi -------------------------------------------------------------------------------- ******************************************************* )(-)(-)(-BUĞULU CAMLARA YAZDIM ADINI-)(((-276-)(-)(-)( Yeter ağlattığın beni cananım Gözümde akacak selim kalmadı Küstürür hayata sensiz her anım Aşkım anlatmaya dilim kalmadı Albümlerle oldu en güzel yadım Ayrılık çökeli kalmadı tadım Şu koca evreni ben adım adım Gide gide bitti yolum kalmadı Hergün türkü ile ağıt söyledim Aklıma geldikçe durdum ağladım Ücra köşeleri mesken eyledim Altımda bir hasır kilim kalmadı Bülbülle birlikte ettim ah-ı zâr Bu deli yürekte bitermi bu hâr Engin denizlere açılmaya yar Ne çürük kayığım sal’ım kalmadı Şu zaman hele bak kimleri yuttu Yıktı yuvaları ocak kuruttu Mızrap değmeyince teller küf tuttu Sazımda çalmaya telim kalmadı Her sözü ar diye yutkundum,yuttum Sonunda tükendim, eridim, bittim Her gelip geçene halim arz ettim Bırak akıllıyı delim kalmadı Lüzumsuz kapanmaz sendeki yara Gelipte yarayı bilmem kim sara Diyorlar güzelde din, iman para Zaten param yoktu pulum kalmadı Sadık Dağdeviren Aşık Lüzumsuz |
SAYIN OZANIM
SEVGİLER SAYGILAR