Kırık Bir Çerçeve
odamdan içeri girdim
ve resmin yerdeydi... cam açık kalmış esen rüzgarla da düşmüş küfrettim! kırık bir çerçevenin içinde kırılan camlara rağmen sağlam kalan gülümsemen hâlâ gülebiliyordun... dayanadım o gülüşe yerden aldığım an öptüm dudaklarım kanadı batan camlarını yalnızlığımla ayıkladım. artık sevmediğini de o zaman hatırladım... evet, sevmediğini hatta gittiğini... ağladım çünkü anladım özlediğimi. bu özlemi öldürmek için de resmini yakmam gerektiğini... ama yakamadım... bakıp bakıp ağladım çerçeveyle beraber bende kırılmıştım kanadım... Ahmet Kastancı |