Bunca yaşanmış yılımın ardından, ilk kez içten anne dediğim insana... Ben yaşadıkça içimdesin, ben yaşadıkça annemsin... Sen istemesen bile...

Kahramanımdın oysa, en sağlam siperim
Bütün insanların imrendiği ben, gücümü senden alırdım
En güneşli havaların meltemiydin gönlüme
Apansız ve anlamsız bir akşamda birden yitip gittin

Annem dedim, büyüğüm dedim, kılavuzum dedim
O sabrın en güzel örneğidir, muhakkak dinler dedim
O ahlaktır, o öğretmenidir küçücük yüreğimin dedim
Ne kadar da çok bağlanmışım sana, ne kadar da BEN etmişim seni

Şimdi uzağında, sensiz nefeslerde içimi titreten bu yalnızlık
Belki de bana daha da dik durmayı öğretecek
Belki buda senden bir ders olacak bana armağan
En güzel şarkısını söylemeye hazırlanırken hayatın, sensizim artık

Ben küçüğünüm, oğlunum hâla belki de yüreğinde
Ben hep buradayım anne eskisi gibi yüreğim sana
Hatta eskisinden de büyük sana yüreğim artık
Cenneti taşıyorsun gittiğin her yere, unutamam

Artık bütün bayramlarda uçakların kanatlarına asacağım özlemlerimi
Tren garlarında en boş vagonlara yükleyeceğim sana hasretimi
Son kahvaltımızda bahçendeki bütün çimenlere haykırmıştım sana sevgimi
Belki onlar anlatırlar sana içimdeki seni, ben başaramadım affet anne...

OĞLUN.....