..................II

İnsanlar varlığını yarattığında buldu
Dozlarımı gördükçe yokluğumu hissettim
Çözümsüz bilmecenin her sorusu kabuldü
Gizlerimi gördükçe yokluğumu hissettim

Damlaydım buharlandım kendimi bulut sandım
Havalandım kendimce Kaf dağına yaslandım
Topraktan yaratıldım ateşle kıyaslandım
Közlerimi gördükçe yokluğumu hissettim

Hâşâ sanki güneşi asumana asandım
Bir zerre damla iken kendimi derya sandım
İnsanken insanlığın kaprisinden usandım
Pozlarımı gördükçe yokluğumu hissettim

Sandım ki benim aklım dünyayı döndürürmüş
Çaktığım her kıvılcım cihanı yandırırmış
Gördüm ki bir damla su ateşi söndürürmüş
Tezlerimi gördükçe yokluğumu hissettim

Tanrı izin vermeden düşmüyor ki yıldırım
İzniyle yaşar canlı bende izniyle varım
Coşari der aklımla vardım ki sana Tanrım
Tözlerimi gördükçe yokluğumu hissettim

01.11.2011/ Samsun

İbrahim COŞAR