ANNE GİBİ
Yalnızlıktan kastım terkedilmek değildi
Böylesi afallayacağımı düşünmemiştim Bir sokak öteye geçemedim bu karmaşada Karmakarışık bir takvim... Adını andığım eşyalar saklambaç oynuyor gün boyu Bulamıyorum mesela son yazdığın mektubu Okurken bir kar tanesi serinliği düşmüştü enseme Daha sonra her gece yuvarlandım bu uyurgezer şehirde Ve sen çığ oldun dayandın pencereme. Durma orada! Soğuğunu da al git Sıcağınla gel ömrüme... Oysa başlamadan ne güzeldi bu aşk Başlayınca bitiverdi işte gözlerinden dolup taşan titremeler... Ve sonra aklımı zorluyordu aynı dizeler : ’Ana gibi yar olmaz’ Gerçekten de öyleler Ah şu anneler Ne yalan var mayalarında ne dışa vuran miskinlikler... Sadece sevmeler Her halinle sevmeler... Peki ya sen Ne zaman ’anne’ olmayı düşünüyordun Hiç olmayacak mıydın Bu yaman çelişkiyle bitirdin beni Ey sevgili Umudumu hangi rıhtıma demirledin de bu ağır şiirin ortasına devirdin beni Peki ya ben Ben hep beni ’ annem’ gibi sevecek birini bekledim... Gel gör ki sevgili: Sen ’hain evlat’ oldun ama ben seni ’ANNE’ gibi sevdim... Mehmet Salih Oral |