Hayat Hep Üzüyordu
Gündüzün sırt çevirdiği yüzüne gece dokunuyordu
Ağrına gidiyordu kimsesizlik Dışarıda soluk bir mevsim uyuyordu Gücüne gidiyordu sessizlik Gün geçtikçe hayalleri tükeniyor saçları ağarıyordu Yüreği çığ altında kalmış gibi üşüyordu Gözlerinden damlayıp önce yanaklarına Sonra dudaklarına düşüyordu yaşlar Sanki yemin etmişti hayat hep üzüyordu Gölgesi ondan utanıyordu o gökyüzünden Duvarda eski bir resim uyuyordu Karanlıktaydı yıldızlar sessizce seyirdeydiler belki Belki onlar da yeryüzünden utanıyordu Yılları yolculuyordu nefesinden sanki Sanki nefesi kalbinde çatlıyordu Pencerenin kırık kanadından içeriye rüzgar girdikçe Romanın eski sayfaları tek tek uçuşup Soluk mevsimin kollarına sarılıyordu Gündüzün sırt çevirdiği yüzüne gece Gecenin yüzüne ay dokunuyordu Gözlerinden damlayıp önce yanaklarına Sonra dudaklarına düşüyordu yaşlar Sanki yemin etmişti hayat hep üzüyordu... Nurcan TALAY 06.11.2011 Saat: 22:30 |
İyi bayramlar.
Selam, sevgi ve saygıyla.