23 Ekim Van Depremi üzerine; Yunus kardeşimizin anısına...

Öğlenin biri kırk bir vakti
üzerime gelen sesler
çığlıklar...
bağırışmalar...
sirenler...
ağlayanlar...

tüm sedalar üzerime geliyor
eziliyorum...
sağır oluyorum...
konuşamıyorum...
ve susuyorum...

karanlık, kimsesiz bir mekanda yapayalnızım
düşünüyorum
artık bu son mu?
yoksa bu benim sin’im mi? diyorum
diyorum; ama
sesimi ben bile duyamıyorum

kırkta beşer taifesi ile eğleşip, gülerken
kırk bir de
bi beşerim
ve pür perişan

varlığında kararttığımız günlerinden
aydınlık, artık bana çok dargın
ve bana çok uzak
ve her yer kapkaranlık

naçarım, bana uzanan sadece cansız bir el var
ölüm omuzumda artık, kaçarım yok
geldi artık son demler

yunus’um
Yunus’a kaldı son sözler

Sana ibret gerek ise
Gel göresin bu sinleri
Ger taş isen eriyesin
Bakıp göricek bunları

Hani mülke benim diyen
Köşk ü saray beğenmeyen
Şimdi bir evde yatarlar
Taşlar olmuş üstünleri

Ne kapı vardır giresi
Ne yemek vardır yiyesi
Ne ışık vardır göresi
Dün olmuştur gündüzleri




B.Wani
Not: son üç kıta YUNUS EMRE’den alıntıdır.