UTANDIK(1)
Bin doğrunun içinde hep tek yanlışı seçtik
Doğruyu göremeyen gözümüzden utandık İtibarı bitirdik, senet devrine geçtik Beş paraya endaze sözümüzden utandık Tek söz söyleyemedik gönülleri kırmadan Yaradan’ı unuttuk kaza-bela görmeden Erkeklik damarımız bir an mola vermeden Oğulla gururlanıp kızımızdan utandık Veysel’in bir adı var, tadının son avazı Türküler öksüz kaldı, yâd edilmiyor bazı Öz kültüre ekledik diskoyu, popu, cazı Yılların kadim dostu sazımızdan utandık Her yanımızı sardı bir uygarlık dürtüsü Uygarlık diye bildik giyim kuşam ve süsü Kısa geldi biçilen medeniyet örtüsü Etek altında kalsa dizimizden utandık Başıboş kafalardan başıboş söz çıkınca Emir telâki edip kardeş kanı dökünce Aynaların önünde aks(imize) bakınca Karşımızda beliren yüzümüzden utandık Ruhumuzda zamana yetişmenin kaygısı Dilimizde mesnetsiz düşünceler yaygısı Kalmadı hiç kimsede ana, baba saygısı Atamızdan yadigâr özümüzden utandık Akıllar bulandırdı her an yeni kurgular Herkes düzende parça, kim düzeni sorgular? Gün gelir hepimizi birer birer yargılar Tarih sayfalarında izimizden utandık Kenan Baran ( 01.11.2011 ) Şiirimi onurlandıran değerli seçki kuruluna, anlamını arttırıp zenginleştiren değerli büyüklerime, yorumlarını ve desteklerini esirgemeyen tüm şiir yürekli dostlara teşekkür eder; saygılar sunarım... ( Kenan Baran ) |
şiire denilebilecek bir kaç şey var fakat demiyorum. tebrik ediyorum.
ve yine fakat Utandık(2) 'yi onbirli heceden okumak istiyorum nasip olursa.
selamlarım ve dualarımla