bir romantiğin sonu
izzettin benim eski sınıf arkadaşımdı.
serseri ahalinin sert mizaçların içinden çıkmış bir romantik. ağlayınca dalga geçerdik kendisiyle içinde isyan olmayan şiirler okurdu bazen ve şiir okuduğu zaman eşcinsel muamelesi görürdü tarafımızdan. biz mi çok baltaydık yoksa izzettin mi yanlış aileden yanlış yerde doğmuş bir biçareydi bilinmez ama yanlış giden birşeyler vardı o kesin. bizimle beraber top oynamaz kavgalarımıza katılmaz,işin en ilginci de aşık olurdu bizimki bir kadının bakışlarına. eski köye yeni adet avradın bakışı da sevilir miymiş ne hacet. geçen haberini aldım, karısını dövmüş iki posta ardından ilk defa oğlum demiş babası ne mutlu izzettin’e. |
üzüldüm izettine...:)
tebrikler...