Sana diyecek o kadar çok şeyim var ki..
Ama boşver,
Bırak bende kalsınlar.
Hem desem ne yazar,
Ne değişir ki,
Sen yine sen,
Ben se yine ben kalacak olduktan sonra..
Belki içimde zapdetmesi çok zor olacak,
Bir kıvılcımda patlayıverecegim adeta,
Ama yok yok söyleyemem,
Nasılsa her şey bitti,
Bu aşk daha başında sona erdi,
O aşktan geriye sadece külleri kaldı,
Deşelesen o külü,
Bilmem yine eskisi gibi yanar mı,
Ya da eskisi gibi haz alırmısın,
Daha birbirimizi gördüğümüzde duyduğumuz sıcaklığı duyarmıyız,
Hele tenlerimiz birken yandığımız şekilde yanarmıyız..
Ne mümkün değil mi..
Artık iki buz kütlesi haline dönüştük,
Ne bir ateş,
Ne güneş,
Ne de hiç bir sıcaklık,
Isıtamaz,yakamaz bizleri eskisi gibi..
En iyisi susmak..
Ne zaman,
Ne sözler,
Ne yaşananlar,
Ne de özlemlerimiz,
Olamazlar bize deva,
Hele bir de girmişken aramıza riya,
Inat etmek neden daha..
Bırak herkes olduğuyla kalsın,
Bırak herkes kendi yaşamına sarılsın,
Yollar burada ayrılsın..
Sevmek ve sevilmek bize çok uzaktı,
Inan ne sen ne de ben haketmiyorduk,
Ya da ne biliyim,
Onları birbirimize gerektiği gibi,
Olması gerektiği şekilde sunamıyorduk,
Birbirimize olan inancımız hiç inandırıcı olmadı,
Ve asla olmayacaktı da,
Zira senin geçmişte yaşadıklarından,
Elan icinde bulunduğun durumdan dolayı,
Ne bana,
Ne de kendine inancın vardı.
Bir karakter kaosunun içinde kalakalmışsın,
Iplerinse başkalarının ellerinde,
Nereye çekseler gidiyorsun,
Cesaretin sıfır,
Yürek demişsin aciz,
Bunlarla,
Bu halle inan hiç bir yola çıkılamazdı,
Böyle bittiği çok iyi oldu,
Hani daha başlamadan yolun başında bittiği..
Ya yolun yarısındayken bitseydi..
Inan buna ne ben,
Ne de sen dayanabilirdik,
çünkü bir kez daha ayrılmaya,
Ne senin gücün,
Ne de benim gücüm yeterdi..
Yok yok böylesi çok iyi oldu,
Gerçi biraz burkuldu,acıdı içim,
Ama atlatırım meraklanma sen,
Yeter ki sen iyi kal,
Ve her daimde iyi ve mutlu ol.
Ben zaten alışmışım ,
Kaygan zeminlerde,
Kaypak rüzgârlarla,
Riyalarla yaşamasına,
Senin yaptığın onların yanında devede kulak misâli.
Bak güneş yine dogacak,
çiçekler yine açacak,
Yaşam ise her daimde olduğu şekliyle idame edecek,
Kim ne ekmişse onu biçecek,
Salla geçmişte yaşananları sırtından arka,
Dön yüzünü yeni doğan güne karşı,
Bırak gölgeleri ardında,
Yelken aç yeni sevdalara,
Kimbilir ufukta ne güzellikler bekliyor seni..
Bilirsin alamaz insan kısmetinden ötesini,
Oluruna bırakmak gerek bazen yaşanılanları,
Hem bu dünya kime kalmış da sana bana kalsın,
Değer mi üç günlük ömrü zehretmeye,
Bak gönlünden geçtiğince yaşamaya,
Inan işte o vakit,
Hak kazanırsın mutlu olmaya !...


Ramazan Korkmaz
18.30
25.01.2010
Rotterdam/Hollanda