cellat
Yakamı bırakmıyor hasretin.
Ne söz dinlemez hergeleymiş. Nefesi kokan bir ayyaş sanki. Sımsıkı kavradığı titreyen elleriyle bırakmıyor yakamı. Yere düşürüyor tekmeliyorum… Küfrediyor utanmadan sırıtıyor. Bana mısın demiyor. Ayağa kalkıp tekrar yapışıyor yakama. Niyeti bana günümü göstermek. Ama direniyorum. Yakamı bırakmıyor hasretin. Yaptığı işin hakkını veren usta cellat gibi titremiyor soğuk elleri… İşimi bitirmeden bırakmıyor yakamı… |